Gisteravond begon het héél hard te regenen en nu regent het nog steeds. De geplande rit langs Blyde Canyon kan niet doorgaan omdat het tijdens de rit gaat om de mooie vergezichten en die zijn er nu niet met al die wolken. We besluiten daarom om naar Moholoholo Rehabilitation Center te gaan. Een range waar ze wilde dieren opvangen en als ze weer hersteld zijn uitzetten in de natuur.

De reis er heen is al spectaculair. Eerst omdat ik vergeten was deafwasteil met vuilevaat veilig op te bergen. Deze stond nog boven op het aanrecht en bij de eerste de beste bocht gleed het de camper door. Jorgen schrok, stapte op de rem en toen hoorden we dat alles in honderduizendstukken brak. Snel opruimen en doorrijden.

Op weg naar de range komen we impala's tegen en heel veel gieren en zwarte (gemeenkijkende) ooievaars. Op de range kregen we een rondleiding langs alle wilde dieren die momenteel in de opvang zitten. Onverwachts boden ze ons de gelegenheid om een jachtluipaard te aaien. Toen Lyor naderde hielden ze hem strak beet, Lyor mocht alleen zijn billen en staart aaien en niet in het blikveld van de cheetah komen. Cheetah's weten drommels goed dat de kleinste mensen makkelijke prooien voor hun zijn. Grote mensen negeren ze. Omdat deze cheetah dat jachtgedrag nog vertoond, weten ze dat de cheetah grote kans heeft om straks weer te kunnen overleven in de vrije natuur. Op de range mochten we ook nog dicht bij een baby-neushoorn komen en waren we getuigen van het voederen van de hyena's. Wat een enge aggressieve beesten. Er werd een homp vlees in het midden van het terrein neergelegd, toen de kooien open en ratsj, daar stormden de beesten op het vlees af. En dan maar trekken met z'n allen tegelijk aan de prooi. Ik moet er niet aan denken er zelf tussen te staan!

's Avonds was er op de camping een film voor kinderen in de open lucht. Isabelle en Lyor gingen er heen. Ieder kind kreeg een matras, kussen en deken. In de pauze mochten we marshmellows braaien (bbq op z'n afrikaans) en toen zijnze snel terug naar de camper gelopen. Ik schrok er enorm van, want 's middags had ik dezelfde route gelopen en kwam ik bushbucks en kudu's tegen. Vooral de laatsten zijn groot genoeg om bang van te worden om 's avonds in het donker tegen te komen.

De volgende dag is het ietwat beter weer. We wagen het er op en gaan de canyon met allerlei vreemde namen bezoeken. Three Rondavels, naar de typische Afrikaanse hutten genoemd. God's Window omdat het uitzicht zo mooi is als in de hemel etc.

Jammer genoeg is het erg mistig en zien we alleen op het eind, wanneer de mist wat optrekt, hoe mooi het hier kan zijn. Terug op de camping staan Anushka en Odilia al weer te wachten op Isabelle en Lyor. Ze spreken Afrikaans en Engels en kunnen zo met elkaar praten. Ze komen er achter dat veel Nederlandse woorden ook in het Afrikaans zo zijn, dus ze begrijpen elkaar goed. Isabelle leert Odilia (4 jaar) het liedje Papagaaitje leef je nog. Vooral 'iejadeeja poef' slaat aan.

De was hangt weer aan de lijn. Er kwamen zwarte vrouwen op de camping langs om te vragen of we nog werk voor hun hadden. Het liefst doen ze ook onze afwas, maar daar kunnen wij NL-ers niet tegen. Een klusje van niks, zo gedaan, dat laten we toch niet door hun doen. De campingeigenaar legt uit dat de vrouwen dan helemaal niets verdienen. Wees blij dat ze willen werken en nietop oneerlijke wijze aan geld willen komen. Ok, in dat geval mogen ze onze was doen. Zij blij (ik eigenlijk ook) en als we terugkomen van het zwemmen hangt de was schoon aan de waslijn van onze camper!