De laatste dagen voor onze terugreis zouden we rustig aan doen. Dat deden we gisteren dan ook. Meer dan langs het strand wandelen, zwemmen in het zwembad, zoeken naar een eettentje voor de lunch en later voor het diner en slenteren langs alle marktkraampjes met souvenirs hebben we dan ook niet gedaan. Maar dan begint het weer te kriebelen. Dit kunnen we toch niet nog 3 dagen volhouden?

Dus vandaag maar weer op pad geweest. Met een boot gingen we langs allemaal onbewoonde eilanden. Eerst zijn we naar Hong Five Island gevaren waar we hebben gesnorkeld. Wat een prachtige onderwater wereld hebben ze hier. Alle kleuren en vormen vissen en koralen gleden onder ons voorbij. We bleven dobberen en wilden eigenlijk niet meer in de boot. Toch moesten we, de boot ging namelijk verder varen, dit keer naar Paradise Island. Hier meerden we op het hagelwitte strand aan. De baai ziet er inderdaad paradijselijk uit met de palmbomen, witte strand en helderblauwe zee. Ook hier gingen we snorkelen en ook hier een prachtige onderwaterwereld. Helaas moeten sommige mensen dat verpesten door rotzooi in het water te gooien, tussen de mooiste koralen zie je ineens een blikje bier liggen. Op het volgende eiland dat we aandeden hebben ze hiervoor een opruim-ploeg in gesteld. Vandaar dat dit Hong Island 5* heeft gekregen. Op Hong Island kregen we ook onze lunch. Uit grote tupperware boxen konden we onze portie rijst met groenten en spicy chicken curry scheppen. Als toetje uiteraard ananas en meloen, zoals we tot nog toe iedere dag in elk restaurant of guesthouse hebben gekregen. Heerlijk.

Wat minder heerlijk was is dat Isabelle gestoken werd door een kwal op haar bovenlip. Veel pijn en een dikke rode lip met witte blaasjes is het gevolg. De gids smeert er azijn op maar het helpt weinig. Isabelle heeft er flink last van en wil het liefste gelijk terug. Maar helaas voor haar, na de lunch gingen we kayakken. De gids vertelde dat we niet het hele eiland rond konden peddelen omdat er een sterke wind stond aan de andere kant van het eiland. Dus alleen naar de lagune varen, daar rondkijken en dan weer terug. Vol goede moed vertrokken we vanaf het windstille baaitje, maar zodra we de hoek om gingen was het direct wind tegen. De golven kwamen een meter hoog en we werden alle kanten opgeslingerd. Isabelle was met Jorgen, zij konden zich nog aardig redden tegen de wind in (althans zo leek het). Susan en Lyor hadden meer problemen, telkens kwam de boot dwars op de golven te liggen, absoluut niet in de richting die we op wilden. We dreven best wel ver af, met ons gelukkig nog 3 andere boten. Gedeelde smart is altijd fijn. Met onze uiterste inspanning wisten we de kayak dicht naar de kust te varen waar er minder wind was zodat we vanaf deze positie alsnog bij de lagune probeerden te komen. Het hielp en ook wij kwamen in de lagune aan en konden eindelijk uitrusten en van de mooie omgeving genieten. Pas een lange tijd later was het de gids gelukt om ook de andere 3 boten de lagune in te krijgen. Zo slecht waren we dus niet...

In de lagune even uitrusten, drinken, om ons heen kijken naar de prachtige natuur met rotsen, mangrove bossen en helder blauwgroen water en observeren hoe een zeester versteend als hij uit het water wordt gehaald en hoe hij langzaam weer soepel wordt als hij weer in het water ligt.

We gaan weer terug, ditmaal wind in de rug en volkomen ontspannen komen we weer terug bij de baai waar de longtailboot ligt die ons weer terugvaart naar Ao Nang. Dit keer heeft Lyor weer praatjes, de angst is weg (mam, dat was klote ervaring nummer 2) en we durven het zelfs aan om door een doorsteek (kleine grot) heen te varen om een bocht af te snijden.

We stappen over in de boot en beginnen aan de terugtocht. Oeps, de wind is aangetrokken en de boot wordt alle kanten opgeslingerd door de hoge golven. Deze zijn inmiddels twee meter geworden. Met veel stuurmanskunst bereiken we een uur later de kust en kunnen we uitstappen. We begrijpen heel goed waarom vanaf half/ eind mei, begin van het regenseizoen met ruwe zee, er geen boten meer uitvaren. De kleine eilanden als Koh Phi Phi zijn dan voor 3 maanden gesloten omdat er geen bootverkeer mogelijk is. Als deze sterke wind aanhoudt, dan kan onze tour wel eens een van de laatste van dit seizoen zijn.

Nu nog, 2 uur na aankomst, voel ik me nog heen en weer schommelen als ik achter de PC zit.

Maar goed, we zijn weer veilig terug. Isabelle heeft gelijk een zalfje gekregen en op haar lip gesmeerd en wij gaan ons opmaken voor het diner en ons wandelingetje over de night market.