Vroeg in de ochtend op pad. Zo vroeg dat Isabelle en Lyor in bed blijven liggen terwijl Jorgen naar het National Park Hluhluwe rijdt. De kinderen stuiteren het bed uit door de onverharde wegen op de camp en er buiten. Ze komen toch maar naast ons zitten.

In het park zien we als direct een hele kudde buffels staan en een neushoorn. Die waren zeldzaam in Zuid Afrika, maar dank zij de zorgen van dit park zijn er inmiddels weer een flink aantal. We ontbijten in Hilltop Camp, een superdeluxe hotel midden in het park met een 360 graden uitzicht. Prachtig. In de ontbijtzaal staat zelfs naast iedere tafel een statief met een verrekijker. Kunnen we ook nog tijdens onze scrambled eggs naar wild spotten!

Hellup, wat is hij groot! Op de weg komt een boze olifant naar ons toe gewandeld met enorme flapperende oren, Susan schrikt, Jorgen probeert de camper naar achter te rijden voordat de olifant ons aanvalt maar dat lukt niet omdat er een auto achter ons staat. Jorgen is zo bezig met het redden van de camper (en ons?) dat hij helemaal de olifant vergeet te filmen. En dan draait de olifant zich om, 2 meter voor de camper, en loopt weg. Een zucht van opluchting gaat door de camper heen.

In dit mooie park, waar de natuur alleen al mooi is, laat staan dat je nog wilde beesten ziet ook, begint Susan toch wel erg veel last te krijgen van haar voet. Deze is heel pijnlijk, dik en gezwollen, bijna een klompvoet. Ze kan er nauwelijks op staan en lopen. We vragen het aan een ranger in het park en die zegt dat we direct door moeten naar de kliniek in Mtubatuba. Het lijkt op een reactie van de bijensteek. Dus we verlaten het park en gaan op zoek naar de bewuste kliniek.

Stop! Stop! Stooooooooooop! horen we achter uit de camper. Isabelle gilt haar longen uit haar lijf voordat Jorgen reageert. En als ie reageert duurt het nog meters eer we stil staan, we reden immers erg hard. Isabelle is verontwaardigd, zij zag plots de kastjes van de camper waar alle glazen in staan openvliegen doordat de schroefjes losgetrild waren. Ze zag voor haar ogen alles kapot gaan (zoals vorige keer en toen was Jorgen op iedereen boos geworden, als hij rijdt moeten wij opletten dat er niets in de camper gebeurt). Dat deed Isabelle dus, maar dan luistert hij niet. Dankzij Isabelle hadden we dit keer geen andere schade dan losse schroeven die Jorgen vakkundig door lucifers heeft vervangen.

In Mtubatuba aangekomen vragen we bij het politiebureau waar de kliniek is. Uiteindelijk vinden we die in een buurt waar we eigenlijk niet zouden willen zijn. Jorgen besluit met de kinderen in de camper te blijven terwijl ik alleen naar binnen hink. Daar word ik direct geholpen, ik moet een heleboel formulieren invullen, me laten wegen, lengte meten, bloeddruk meten en dan pas kom ik bij een dokter terecht. Deze neemt geen risico en geeft me alle middelen die hij kan verzinnen: antibiotica, prednison, cortisone injectie en anti-isthamine zalf. Er zal toch wel iets bij zitten dat de ontsteking in mijn voet doet stoppen? En als het niet helpt, moet ik terugkomen. Mooi niet. De rekening moet ik bij de uitgang betalen. Nog minder dan 10€ kost dit geintje mij. De kosten proberen te verhalen bij de ziektekostenverzekering kost mij al meer geld en moeite.

Terug in de camper treft Susan 3 gesmolten mensen aan. Het is bloedheet in de camper, ze stonden namelijk geparkeerd in de bloedhete zon van 38 graden! Snel rijden, airco aan en op de camping in het zwembad springen. Dat helpt altijd!