Fully booked is steeds wat Susan hoort als ze belt naar een camping. We hebben besloten eerder uit Zinkwazi beach te vertrekken. Met dit slechte weer is er weinig te beleven en in de Drakensbergen schijnt het beter te zijn. Daarom rijden we nu op 2e kerstdag over verlaten wegen door de bergen. Campings zijn er niet veel en die er zijn zitten vol. Eigenwijs als we zijn rijden we toch naar een camping toe die 'fully booked' was. En het helpt. Ze hebben een plek voor één nacht en morgen een andere plek. Dat is met de camper geen enkel probleem.

De standaard actie die Isabelle en Lyor uitvoeren als we aankomen op een camping kan nu niet plaatsvinden. Het onweert dus ze mogen geen duik in het zwembad nemen, ze krijgen in plaats daarvan een lekker ijsje.

De reis ging dwars door de Battlefiels, het deel van Kwazulu Natal waar enorm gevochten is, man tegen man tussen de blanke boeren uit Europa en de Zulu's. De omgeving is prachtig met glooiende mais- en suikkerrietvelden maar de mensen zijn hier enorm arm, overal hutjes van klei en mensen die water halen met een jerrycan bij één kraan of waterpijp.

Na een zeer koude nacht rommelen we in de ochtend in de camper. Koud en mistig buiten, dus geen zicht op de bergen. Uit pure ellende maar een winkelcentrumpje op gezocht. Daar koopt Susan een prachtige baobab boom van gevlochten ijzerdraad, vol met kerstversierselen die ook van ijzerdrdaad en kralen gemaakt zijn.

Als we uitgeshopt zijn (ahum) zien we de wolken iets optrekken. We besluiten toch maar een dal in te rijden door de bergen. In het dal is pure armoede te zien, misschien ziet het er in de zon beter uit, maar nu alleen maar verpauperde hutjes, kinderen in kapotte kleren en zonder schoeisel. Overal komen ze hun hutjes uitgerend als wij langskomen. 'Sweet sweet' roepen ze dan met hun armpjes voor hun uitgestrekt. In no-time is onze snoepvoorraad op, lang niet genoeg om alle kinderen van een snoepje te voor zien. Dan maar koekjes uitdelen, ook deze zijn snel op, daarna de marshmellows, maar ook deze raken op.

Verder in het dal zien we een grote groep mannen neuriend de heuvels in lopen met grote speren en schilden, precies zoals Lyor die gekocht heeft naar aanleiding van ons bezoek aan het Zulu-dorp. Jorgen vindt het interessant en filmt het tafereel, Susan weet hetzo net nog niet, het ziet er zo dreigend uit. De mannen lopen daar niet voor de lol.

Als we een brildragende man in een wit overhemd langs de weg zien lopen, clichématig als we zijn, spreken we die aan. In het engels vertelt hij ons dat er met XMas een 'big fight' was tussen twee stammen. 'Dead people' vraagt Jorgen. 'Yes sir' is het antwoord. De stamhoofden van beide dorpen hebben op de heuvel afgesproken om elkaar te ontmoeten om de strijd uit te praten. En daar zijn al die mannen nu op weg heen.

Onder de indruk rijden we het dal verder in, maar het wordt er alleen maar unheimischer op. De weg wordt minder, de rotsen kaler, geen mensen en dorpjes meer en de wolken hangen nu nog lager voor de bergen. We draaien om en rijden het dal weer terug uit en het volgende dorp in.

Wat een verschil met het vorige dal, hier is alles groen en welvarend, mooie huizen, golfbanen, maneges, holiday resorts en camping met zwembad. Hoe kan er zo'n verschil zijn, hemelsbreed maar 10 kilometer. Later blijkt dat er alleen in het welvarende dal gas, licht en water is aangelegd en niet een dal verder. En met die voorzieningen komt ook de welvaart. We genieten van de welvaart maar vinden het verschrikkelijk dat er zo dicht bij mensen in grote armoede leven.

's Avonds vindt er in de schuur van de camping een bingo plaats. Lyor en Isabelle testen hier hun Engelse kennis van getallen. Helaas winnen we niets, maar het was wel leuk!