Kinderen frissen zich op in het zwembad van de buren, Jorgen is geld aan het pinnen en ik maak aan de rand van het zwembad gebruik van de WiFi die hier overal aangeboden wordt. Vandaag zijn we tegen negenen op de fiets naar een grote tempel buiten de stad gegaan. Het kostte af en toe wat moeite omdat er niemand anders fietst en alles wat zich verplaatst is gemotoriseerd. Alles rijdt dus hard en de auto's hebben ook nog eens geblindeerde ramen zodat je echt niet kan zien of de bestuurder jou ook gezien heeft. Desondanks komen we zonder problemen aan. Op een moeilijk kruispunt krijgen we van een politieagent zelfs voorrang boven alle anderen, hij legt gewoon het verkeer stil voor ons. Jammer is dat niet iedereen zich er aan houdt en de politieagent hard lacht als een tuktuk Isabelle bijna van haar sokken rijdt.  Wat Yai Chai Mongkol staat bekend om de enorme hoeveelheid zittende buddha beelden die rond de belangrijke bot staan opgesteld. Je blijft er foto's van schieten. Lyor en ik beklimmen ook de hoge prang en hebben zo een mooi uitzicht over het gehele tempelcomplex. In de tempelvijver zaten vroeger een heleboel schildpadden, maar met de overstroming zijn ook bijna alle schildpadden verdwenen. Dus we zien er maar een paar. We hebben gehoord van een floating market in de buurt, daar hebben we allerlei romantische beelden bij van Thaise vrouwen die zittend in hun bootje fruit en groente verkopen terwijl ze langs varen. Helaas, de market is volledig opgezet, weinig "float" behalve dat het rond een vijver is gebouwd. Allemaal houten winkeltjes met speeltjes, tshirts, eten en drinken. Vanwege het lange weekend vrij dat de Thaien hebben is het hier druk met de middenklasse van Thailand. Ze schuifelen allemaal rond, genietend van hun dagje uit met het gezin. Hun kinderen zijn verzot op het geven van zuigflesjes met voer aan de vissen. De vissen zuigen er nauwelijks van, maar omdat het gat zo groot is van de speen, druppelt het vloeibare voer toch wel in het water en denken de kinderen dat ze de vissen eten geven. Zielig! Buitenlanders zijn hier opnieuw niet te zien. We eten en drinken wat en zien opeens dat er een schouwspel wordt opgevoerd op het eiland in het midden van de vijver. Ze beelden de strijd van de Thai tegen de Khmer van Ayutthaya uit, levensecht met bloed en al geschminkt. Als blond jochie wordt Lyor uitverkoren om even deel te nemen. Gelijk wordt hij aan alle kanten op de foto gezet. Als we voor iedere foto die van de kinderen genomen is afgelopen week geld hadden gehad, dan hadden we de reis er zo uit. Gelukkig vinden ze het niet vervelend. Na het optreden gaan we weer fietsen, op de wijze die Jorgen en ik vaker doen. Gewoon de eerste weg links of rechts en zien waar je uitkomt. Het brengt ons in een buitenwijk. Het doet de Thaien die zitten te lummelen op hun zondagmiddag, spontaan gillen en lachen naar ons. Het HELLO is niet van de lucht. Als we even twijfelen over de weg zijn er gelijk volop mensen die ons de weg wijzen. We komen uiteindelijk bij het station aan. Even zoeken waar we het spoor over kunnen en dan zijn er weer mensen die ons de weg naar "Boat" wijzen. Oftewel de ferry. Voor een paar centen worden we met fiets en al aan de andere kant van de rivier gezet. Daar blijkt dat Jorgen en Isabelle een lekke band hebben. Ook nu weer wil iedereen ons helpen, er komt een vrouw met een pomp aanlopen. Dit helpt voor de fiets van Jorgen maar niet van Isabelle. Ik wissel van fiets met haar en rijd (heel slecht, ik weet het) met een lekke achterband de laatste 10 minuten naar het guesthouse. Daar eerst een bakkie thee genomen en nu, 4 uur 's middags met verse juice, snack en boek bij het zwembad. Ons zondagmiddag gevoel.