Spectaculair was de aankomst hier in Sanghklaburi, een dorp in de jungle dicht tegen de Birmese grens aan. De hele dag was het bloedheet en op het moment dat we het terrein van de Guesthouse Ponnatee
oprijden breekt de hemel open. Een gigantische stortvloed van water klettert neer. In no time staat alles blank en lopen de regenpijpen over. Aangezien hier alles van hout is wordt het ook gelijk
spekglad. Onder de indruk van het natuurgeweld dat losgebarsten is blijven we even staan kijken, dan snel naar de kamers. We krijgen een hoekkamer met aan 2 kanten uitzicht op een groot meer. De
sfeer doet Jorgen en mij direct aan Nepal denken. We zitten nu dus in Sanghklaburi, de regen en onweer is inmiddels opgehouden en de temperatuur is zeker 10 graden gezakt. Wat makkelijk kan, want het
was vandaag wel erg heet. Dit dorpje ligt op 10 kilometer van de Birmese grens af ( Myanmar tegenwoordig) en wordt met name bevolkt door Mon. Een volk uit Birma dat gevlucht is voor het regime omdat
andere volken dan Birmezen daar niet getolereerd worden. In dit deel van het land komen weinig toeristen, dat merkten we onderweg al. Zodra wij uit de auto stapten giechelden de dames en staarden de
mannen ons aan. En geen woord Engels wordt er meer gesproken en wij snappen maar niet van de Thaise tekens. Gelukkig bestaan er nog handen en voeten, hoewel het wel genant is om dan om toiletpapier
te vragen. Vanochtend vroeg uit Bangkok vertrokken, in vergelijking met 20 jaar geleden rijdt het verkeer hier goed door en zodoende waren wij dan ook vroeg bij het JEATH museum. Een museum waar in
een nagebouwde barak werd uitgelegd hoe de Engelsen, Aussies, Thaien en Hollanders onder leiding van de Japanners een spoorlijn hebben aangelegd dat Thailand met Birma verbindt. In 18 maanden
dwangarbeid werd de spoorlijn aangelegd terwijl de Jappen er 5 jaar voor hadden uitgerekend. Het kostte wel meer dan 110.000 jonge mannen het leven. Na het museum bekijken we ook de begraafplaats. Zo
ver van huis is het vreemd om Hollandse graven te zien. We lopen over de beroemde Bridge over the River Kwai en stappen even later in de trein. 2 uur lang genieten we van het schouwspel buiten:
rijstvelden, ananasplantages, cassavevelden, maisvelden, suikkerriet, bananen, bergen en tempels. En van het schouwspel in de trein, allerlei verkopers komen langs, van pancakes tot tshirts van
donuts tot softdrinks. Na twee uur stappen we uit op een piepklein stationnetje, verder gaat de spoorlijn niet meer, weggehaald door de Britten nadat de Japanners verslagen waren. We gaan lunchen in
het enige restaurantje dat hier te vinden is en krijgen een heerlijke 3 gangenlunch voorgeschoteld. Wat is het eten toch lekker hier! Even uitbuiken en dan hup de auto in voor de lange tocht naar
Sanghklaburi, totaal 5 uur rijden vanaf Bangkok. En deze laatste twee uur rijden gaat door de bergen, haarspeldbochten te midden van jungle, rijstvelden en zo waar nog een waterval met pool. De
waterval is nauwelijks een stroompje zo aan het einde van het droge en hete seizoen, maar de verschillende pooltjes zijn toch lekker voor de kinderen om in af te koelen. Tot grote hilariteit van de
Thaise kinderen die ongegeneerd ons aanstaren, springt Lyor van een hoge rots af, zo het water in. Net zoals de kinderen zelf de hele dag al doen. En nu is het avond, aangezien wij de enige gasten
zijn in onze guesthouse gaan we op zoek naar een restaurantje dat meer gasten heeft. We vinden een andere guesthouse waar zowaar ook Westers voedsel op de menukaart staat. Isabelle en Lyor maken er
gelijk gebruik van door Thaise loempiaatjes te bestellen met patat! De patat is zo lekker ( of weinig) dat Lyor in zijn beste Engels nog 2 borden besteld. De rekening bedraagt bijna 15 euro (700
baht) wat de kinderen gelijk doet opmerken dat het hier wel erg duur is. Inderdaad, afgelopen dagen konden we voor minder dan 400 baht uit eten gaan, zo'n 10 euro. Maar dat komt met name door het
Westerse eten. Als we weggaan raken we met de eigenaar in gesprek, morgen gaan we met hem een tour doen (varen, olifanten rijden, olifanten wassen en bamboevlot raften). Daar hoort een picknick bij
maar omdat Isabelle vegetarisch is ( no meat, no fish, no egg, die zin kan ze inmiddels dromen) melden we dat van te voren. O, then omelet? Nee, geen ei! O, then fried rice with vegetables and eggs
and I cut egg! De kinderen liggen gelijk dubbel van het lachen. Cut egg! Ze lachen nog als we in onze eigen guesthouse om toiletpapier vragen. Toilet? Vraagt het meisje en 10 seconden later Paper?
Weer gieren ze het uit om zoveel engelse onnozelheid. Het lachen verstomd pas als vlak voor de kamerdeur van Isabelle en Lyor een enorme dikke pad zit van wel 15 cm! Hoe verder weg van Bangkok, hoe
beter de voorzieningen, we hebben WiFi op de kamer! Daar zit ik nu te tikken net nadat ik van de trap afgegleden ben door de gladheid. Resultaat: enorme bloeduitstortingen op bil, pols en enkel. Dat
wordt morgen lekker hobbelen op een olifant, misschien dat ik er maar naast ga lopen met de camera!
25 kilometer fietsen door Bangkok. We zijn gek zei Isabelle. Geweldig vond Susan. Alle zintuigen maakten vandaag overuren. Geuren, geluiden en kleurrijke taferelen. Van sloppenwijken waar je door de
huiskamers heen fietst ( de mensen leven buiten, dus aan weerskanten van het smalle pad vind je hun spullen) tot groene jungle vol vogels. In de drukke stad lachen alle mensen je uit omdat je door de
hitte en het drukke verkeer op de fiets rijdt. Buiten de stad in de jungle hoor je ergens uit de verte een " sawadee" of " hello" klinken. Op de smalle paadjes tussen de huizen door staan de kinderen
al klaar om een high five te geven. In de jungle balanceer je op een betonnen paadje van nauwelijks een meter breed met aan weerszijden water en moeras. Haakse bochten maken het nog spannender. Dat
is alleen het fietsen, dan ook nog een schooltje bezocht, een tempel, de rivier over gevaren met de fietsen in de boot, heeft Lyor een spoedcursus Thai boksen gekregen en hebben we bij een lokaal
restaurantje heerlijk gelunched ( om 10 uur 's ochtends). Kortom we hebben weer geweldig veel indrukken opgedaan en de kinderen hebben geweldig goed gefietst in de hitte, drukte, op de
evenwichtsbalken en de hele volwassene rit van 5 uur lang. Als beloning mogen ze midden in de stad naar de Mac. Daarna weer even shoppen in de MBK niet te veel want het moet heel Thailand nog
doorgesjouwd worden. We lopen weer naar de zwarte klong en pakken de boot naar het hotel. Het is inmiddels 16 uur en om 6 uur gingen we al op pad. Tijd voor een verfrissende duik in het zwembad op de
12e etage. Heerlijk is het hier, altijd een windje en mooi uitzicht op de oude stad van Bangkok. Het andere zwembad is populairder vanwege de poolbar, maar is kleiner, kijkt uit op wolkenkrabbers in
plaats van tempels en ligt beschut, dus warm. 's Avonds weer met de tuktuk op pad naar een lekker eettentje. Het hotel staat midden in de textiel- en fruitwijk, dus alleen maar thaise kledingstukken
te vinden met in een andere straat allemaal fruit. De eettentjes zijn hier op straat en niet berekend op onze westerse magen. Vandaar maar een rit naar wat toeristischere omgeving. Hier vinden we een
eenvoudig maar heerlijk restaurantje. Bestaand uit een zeil gespannen met eronder wat formica tafeltjes en plastic krukjes. Geen mes en vork maar lepels en stokjes. Het eten is er niet minder om. Het
bedrag wel, zo laag dat Jorgen een gigantische fooi geeft vergeleken met het eet- en drinkbedrag. De eigenaar doet wel honderd keer zijn handen tegen elkaar 'kap koen krap' dank je wel.
Na een vreemde nacht (wennen aan de airco, ander bed en de innerlijke klok die nog niet gelijk staat aan de Thaise klok) staan we toch redelijk uitgerust op. Het is weliswaar pas 6 uur, maar dat is
ook de tijd dat Bangkok begint te leven. Lyor en ik kijken vanaf de 26e etage toe hoe beneden op straat de monniken in hun feloranje gekleurde gewaden langs de huizen lopen om de offers ( hun eten
voor vandaag) op te halen. De zon komt op en de eerste stralen vallen op de Gouden Berg tempel vlak bij ons hotel. Prachtig. In de verte zien we ook Grand Palace liggen en Wat Arun met zijn
karakteristieke prang die op alle munten en bankbiljetten staat afgebeeld. Op tijd op pad om de hitte voor te zijn. Op straat houden we vele taxi's aan voor er eentje op de meter wil rijden. We
merken al snel waarom. De werkelijke prijs naar Wat Pho ligt stukken lager dan de prijs waarvoor de tuktukdrivers en taxi's zonder meter willen rijden. Wat Pho staat bekend om zijn grote liggende
buddha. Maar eerst lopen we over het hele terrein rond. Zien daar het gewone leven door gaan terwijl om de mensen heen honderden buddha's staan opgesteld om de bot heen. In de bot is een grote gouden
buddha te zien op een hoge troon. We gaan even op de grond zitten om alle pracht en praal te bekijken en gelijk wordt Lyor gewaarschuwd. Hij heeft zijn voeten, die vieze dingen, naar de heilige
buddha gericht! Snel trekt Lyor zijn voeten in, hij kan niet nalaten om te zeggen dat zijn onreinste lichaamsdeel halverwege zijn lichaam zit aan de achterkant! Het is warm buiten, 38 graden,
we maken dankbaar gebruik van de flesjes water die gratis worden uitgereikt aan de toeristen. Behalve Susan moet de rest echt nog wennen aan deze temperatuur. We lopen de tempel in waar de
grote, 45 meter lange, liggende buddha te zien is. Als we langs dat enorme gouden gevaarte lopen horen we steeds geklang en geklingel. Wat is dat? We lopen de hoek om en zien het. 100 aardewerken
potten staan daar opgesteld, als je in ieder bakje een muntje werpt geeft dat een gelukkig leven. Isabelle wil wel, Lyor vindt het onzin, maar neemt toch het zekere voor het onzekere. Buiten de
tempel gaan we op zoek naar een ferry die ons aan de overkant van de rivier kan brengen voor Wat Arun. Hiervoor moeten we tot grote afschuw van Isabelle wel langs een vismarktje. Voor 3 baht per
persoon worden we aan de overkant gezet. 7 en een halve cent. De ferry vaart dwars over de Chao Praya, de rivier van Bangkok. We moeten slalommen langs alle andere boten die de rivier op- of afgaan
en langs allerlei boten die door toeristen zijn afgehuurd. Wat Arun bestaat uit een grote prang versierd met allemaal stukjes chinees porcelein. We klimmen naar boven, Isabelle blijft achter op
het eerste plateau. De trappen zijn zo steil dat zij niet verder durft. Lyor gaat tussen Jorgen en Susan in wel helemaal naar boven en wordt beloond met een mooi uitzicht over Bangkok. We zien
Isabelle in haar sarong beneden zitten. Een sarong omdat ze haar broek bij de ingang iets te kort vonden, daarom mocht ze een sarong huren. We leveren de sarong in en gaan met de Express boat naar
Phra Athit, de studentenwijk van Bangkok. Hard racen over het water, lekker windje. Kunnen we wel gebruiken. Bij Phra Athit stuift Isabelle direct een backpackers restaurant binnen ( nu ja, binnen,
het is een overdekt terras) omdat ze er WiFi hebben. Eindelijk verbinding met haar vriendinnen! Ze zet gelijk wat foto's op Hyves. Wij oudere ouders hebben natuurlijk geen iPad meegenomen en moeten
de mensen thuis daarom nog even in het ongewisse laten. Voor minder dan een tientje eet en drinkt iedereen zijn buikje meer dan vol en gaan we op weg naar het hotel. De kinderen zwemmen en Jorgen en
Susan lopen bij Greenwoodtravel langs, daar liggen onze vouchers voor de tour die woendag voor 3 dagen doen en later in Khao Sok nog een tour van vier dagen. Als iedereen uitgezwommen is gaan we ons
klaarmaken voor de avond. We stappen naast het hotel op de klong-ferry. Dat is een boot dat door de kanalen van Bangkok vaart. Gaat sneller dan de bus, dat wel, maar de klong zelf is zo enorm smerig.
Zwart water gewoon. De boot vaart langs de achterkanten van de huizen, we zien zo alle afval het water in gekieperd worden. Het vergt even handigheid om in en uit de boot te stappen, je hoeft niet te
wachten totdat iedereen is uitgestapt maar moet gelijk beginnen te bewegen als de boot langszij aanmeert. Wacht je af, dan is ie al weg voordat jij kan aangeven dat je ook mee wilt. En het opstappen
is ook een vak apart. Je stapt op een kleine richel en moet dan diep bukken (als westerling) om onder het afdakje te. Komen en dan nog over een gordijntje stappen. Dit gordijntje is er om je te
behoeden tegen het gore opspattende water. Enfin, 5 haltes verder stappen we uit en zijn we beland in de buurt van Siam Square waar een flink aantal malls staan en waar heel Bangkok en ook alle
toeristen zich suf shoppen. Met name BMK is een begrip. Wij daar dus ook naar binnen via de bovengrondse walkway. 10 meter Boven de drukte van auto's en motoren hebben ze een enorme netwerk aan
voetpaden aangelegd. Zo hoeven wij niet over te steken over de drukke weg. Een stuk veiliger zo. In BMK hebben Isabelle en Lyor onafhankelijk van elkaar van het geld van oma een horloge gekocht. En
beiden voor hetzelfde bedrag! Ze zijn er allebei apetrots op. Na het eten is het te laat om met de ferry terug te kunnen, het wordt dus weer een tuktuk. Na een lange dag (zijn we pas echt 1 dag in
Bangkok. Aldus Lyor) gaan we snel slapen. Morgen vroeg op voor de fietstocht!
Na een vlotte vlucht landen we op Bangkok. Zodra we buiten staan zweten we al. Het is een omschakeling, in NL stonden we nog te rillen in onze kleding zonder jas. Hier is het bloedheet en volle zon.
Welkom in Bangkok, het is nu 40 graden. De taxi rijdt ons naar het hotel. Jorgen en ik verbazen ons over de veranderingen ten opzichte van 25 tot 15 jaar geleden. Het verkeer rijdt niet meer als
gekken. 3 baanswegen zijn nu ook 3 baanswegen en geen 5 of 6 baans meer. Geen getoeter meer. De Expressway is af waardoor de hele stad overdekt wordt door een snelweg op 10 meter hoge palen die je
snel van de ene naar de andere kant van de stad kunnen brengen. Maar ook beneden op de grond merk je verschil. Bangkok kent nu een Skytrain ( ook op hoge palen) en een metro waardoor de verkeersdruk
enorm is afgenomen. En ieder stoplicht kent een teller waarop staat hoe lang het nog groen is of rood. Bij meer dan een minuut wachttijd voor rood, worden zelfs de motoren afgezet! Verder geen
rotzooi meer op straat maar alles netjes aangeveegd! Het hotel oogt chique vol hout, kroonluchters en marmer. De receptie is op de 11e verdieping en daarna begint het doolhof. Het hotel bestaat uit 3
torens die tot de 27e verdieping gaan. Ze zijn verbonden met elkaar door het restaurant en een zwembad met poolbar. Lopend met hun rugzak op de rug kijken de kinderen er verlangend naar. Eerst op
zoek naar de kamer. We belanden in het verkeerde gebouw dat maar tot de 25e verdieping gaat. En wij moeten naar 26! Dus weer naar beneden en op zoek naar het juiste gebouw. In de hitte, met rugzak om
en tollend van de jetlag! Als we de kamer vinden zijn we er stil van. Wat een uitzicht! Heel oud Bangkok ligt aan onze voeten en naar beneden kijkend, voor wie er durft, zie je een 2e zwembad liggen.
De kamer zelf overtreft ook onze verwachtingen, een heel appartement hebben we tot onze beschikking. 2 slaapkamers en een huiskamer met keuken. Ruimte zat. We zetten alle spullen neer, halen in no
time alles overhoop om maar zwemspullen te kunnen vinden. De kinderen zijn niet meer te houden en gaan ons voor. We treffen ze even later bij de pool met bar aan. Dan wordt het tijd om een eerste
verkenning van Bangkok te doen. Het is vijf uur in de namiddag, 12 uur middag voor de thuisblijvers, en we stappen het hotel uit. We worden beklaagd door tuktuks en taxi's maar lopen daar doorheen.
De fruitmarkt op. Stapels ananassen liggen links en rechts en wat verder de rambutans of mango's of Jackfruits. We kopen een zakje gesneden ananas en peuzelen die op. Aan het einde van de straat
houden we een tuktuk aan die ons crossend door Bangkok naar Phra Athit brengt. Een studentenwijk met een wandelpromenade langs de rivier in de buurt van Khao San, het backpackersgebied van Bangkok.
Aan de rivier hebben we even rust. Geen auto's en maar weinig mensen. De kinderen willen snel eten en drinken en we pakken het restaurantje aan het water. Na het eten willen we nog even de sfeer van
de nightmarket op Khao San proeven en lopen er rustig heen. Dan komen Susan en Isabelle een fish-massage tegen. Hebben we in London al over zitten te dubben. Maar nu kunnen we samen voor 3 euro 15
minuten allemaal visjes dode huidcellen van ons lichaam af laten eten! Doen! Lyor wil ook maar schrikt terug als Isabelle en mama de eerste paar minuten alleen maar kunnen lachen van al het gekriebel
aan hun tenen, voeten en onderbenen. Honderden visjes die tegelijk aan je zitten! Met zachte voeten stappen wij bijna een half uur later uit het water. Ogen en oren komen te kort als we doorlopen en
allemaal eettentjes, massagetentjes en marktkraampjes met kleding tegen komen. Dat is even te veel van het goede voor ons op dit moment. De vermoeidheid en warmte spelen op. We lopen dus snel door en
pakken de tuktuk terug naar het hotel. Genoeg indrukken voor een eerste middag in deze wereldstad. Morgen verder
Tijdens het ontbijt riep ik 'Zon!'. Isabelle wist gelijk hoe laat het was: dat betekent Mama-dag. En op mama-dag gaan we de bergen in, zeker na een paar dagen regen en mist. En als we de bergen in
gaan is dat niet alleen met de auto, dan wordt er ook gewandeld!
En zo ging het. We zijn naar Royal Natal Park gereden, beroemd om zijn massieve bergwand van 1 kilometer hoog en 9 kilometer breed: het Amphittheatre. Het was er prachtig, de laatste wolken trokken
net op en het wandelpad er heen liep eerst langs een mooie rivier en later slingerde deze door de heuvels met continu zicht op het Amphittheatre dat alsmaar dichterbij kwam.
Helaas konden we het pad niet tot aan het eind aflopen omdat we nog een aardige lange rit voor de boeg hadden naar Golden Gate National Park. Daarom lekker bammetje genuttigd aan de rand van de
rivier en weer teruggelopen naar ons Jerommeke.
De rit naar Golden Gate NP was schitterend. Mooi weer, we waanden ons in WildWest USA met al die bergen en daartussen zo'n gladde zwarte weg die je al mijlenver ziet glooien door de dalen heen. Het
enige verschil met USA is de beesten, daar koeien en paarden, hier impala's en zebra's. Overal maar weer. Vooral die zebra's kleuren zo leuk tegen de rode rotsen en de blauwe lucht.
De restcamp in het NP is een beauty. Prachtig uitzicht op de rotsen waar we van allerlei figuren in zien. Het zwembad is dit keer een natuurlijk bad waar de kinderen van de rotsen af kunnen glijden
het (koude) water in. Lyor glijdt er één keer onbedoeld in, hij wilde hoger klimmen maar gleed uit en kwam achterstevoren ondersteboven in het water terecht. Een paar blauwe plekken en schrammen
rijker op zijn rug.
Even later, een paar chippies later eigenlijk, is Lyor al weer in staat om mee te wandelen naar de Echo cave. Een wandeling door de rotsen terwijl overal allerlei soorten bloemen trots hun mooie
kleuren laten zien. Wat een prachtig park.
's Avonds lekker badmintonnen voor de camper en dan moeten we er aan geloven, dit zal de laatste nacht in de camper zijn, morgenmiddag moeten we Jerommeke afleveren in Johannesburg. Snik, we willen
nog niet. Het is hier zo heerlijk!
'Lang zal hij leven', hiermee wekken we Jorgen, hij is vandaag jarig. Veel doen we er niet aan want het zal een lange reisdag worden. We rijden door de 'graanschuur' van Zuid Afrika terug naar
Johannesburg. Kilometers lang rijden we langs de graanvelden. Voor de lunch stoppen we in een typisch Afrikaner stadje. Alleen maar blanken die Afrikaans spreken. Geen zwarten, geen engels als
voertaal.Het WK Voetbal zal over 6 maanden beginnen en dan kan een vuvuzela niet ontbreken. Naast alle échte vuvuzela's (hoorns van kudu's) vinden we hier de plastic versie. Gelijk de hele winkel
leeggekocht voor Isabelle en Lyor maar ook voor neefjes en nichtjes en vriendjes.
Jerommeke wordt ingeleverd en we worden afgezet bij een guesthouse. Daar komt gelijk een dame naar buiten gerend. De eigenaresse is overleden en het guesthouse bestaat niet meer. We worden
overgebracht naar een andere guesthouse, zij zal ons daar opwachten. De vrouw van de camperverhuur (blanke Afrikaner) moppert en zegt dat we haar (zwarte vrouw) nooit moeten geloven, we worden
natuurlijk in een aftandse guesthouse ondergebracht. We moeten ons geld terugeisen. Wij hebben echter meer geloof in haar en rijden achter haar aan. We komen terecht bij een guesthouse die ik ook
op internet had gezien maar die vér boven ons budget lag. Wat een mazzel! We worden hartelijk ontvangen. Met name de kinderen. Die springen (hoe kan het ook anders) direct in het binnenzwembad en
gaan daarna de kok helpen met het avondeten. Ze maken debuiten BBQ aan en mogen ook in de keuken komen, plekken waar wij absoluut niet mogen komen. De kinderen vermaken zich met de kok. Jorgen en
ik vergapen ons aan het interieur, wat een verzameling kunst, jachtroffeeen en architectuur. Bij de bar raken we in gesprek met de eigenaar en andere blanke Afrikaner gasten. We horen een en ander
over de politiek en het leven in Zuid Afrika vanuit hun gezichtspunt. Het is af en toe te eng om te horen, maar soms ook begrijpelijk. Vooral voor de 'gewone' blanke man in Zuid Afrika, die geen
range heeft en geen eigen geld. Ook een hoop gemopper over het WK, zoveel kosten en wat gaat het opleveren? Straks is het feest voor bij en zitten zij met de schulden, ze hadden het liever in
andere dingen geinvesteerd willen zien.
Het eten is verrukkelijk en als verrassing krijgt Jorgen een grote bos rode rozen voor zijn verjaardag. Jammer genoeg kunnen we die morgen niet mee het vliegtuig in nemen.
De laatste dag breekt aan. Op het verlanglijstje van Susan stond een tour door Soweto, maar de eigenaar van de Guesthouse raadde het af. Te ver rijden voor een dag aangezien we vanavond al op het
vliegveld moeten zijn. Dan maar naar Waterworld, een waterpretpark. De kinderen staan te springen, maar helaas, het weer dreigt om te slaan en te gaan onweren. Aangezien je in Johannesburg niet
zomaar over straat kan lopen, worden wij gebracht naar een Mall. Hier lopen we wat rond, maar we hebben het al gauw gezien. Het weer blijft wisselvallig, maar toch...we hadden best naar Waterworld
kunnen gaan. Nu zijn we snel terug bij het Guesthouse en relaxen. Boek uitlezen en kok helpen. Zo eindigt de vakantie in Zuid Afrika iets rustiger dan verwacht, maar mischien ook wel lekker. 's
Avonds de vlucht naar huis en morgenochtend oliebollen kopen. Het is oudjaar en 2010 komt er aan!
Fully booked is steeds wat Susan hoort als ze belt naar een camping. We hebben besloten eerder uit Zinkwazi beach te vertrekken. Met dit slechte weer is er weinig te beleven en in de Drakensbergen
schijnt het beter te zijn. Daarom rijden we nu op 2e kerstdag over verlaten wegen door de bergen. Campings zijn er niet veel en die er zijn zitten vol. Eigenwijs als we zijn rijden we toch naar een
camping toe die 'fully booked' was. En het helpt. Ze hebben een plek voor één nacht en morgen een andere plek. Dat is met de camper geen enkel probleem.
De standaard actie die Isabelle en Lyor uitvoeren als we aankomen op een camping kan nu niet plaatsvinden. Het onweert dus ze mogen geen duik in het zwembad nemen, ze krijgen in plaats daarvan een
lekker ijsje.
De reis ging dwars door de Battlefiels, het deel van Kwazulu Natal waar enorm gevochten is, man tegen man tussen de blanke boeren uit Europa en de Zulu's. De omgeving is prachtig met glooiende
mais- en suikkerrietvelden maar de mensen zijn hier enorm arm, overal hutjes van klei en mensen die water halen met een jerrycan bij één kraan of waterpijp.
Na een zeer koude nacht rommelen we in de ochtend in de camper. Koud en mistig buiten, dus geen zicht op de bergen. Uit pure ellende maar een winkelcentrumpje op gezocht. Daar koopt Susan een
prachtige baobab boom van gevlochten ijzerdraad, vol met kerstversierselen die ook van ijzerdrdaad en kralen gemaakt zijn.
Als we uitgeshopt zijn (ahum) zien we de wolken iets optrekken. We besluiten toch maar een dal in te rijden door de bergen. In het dal is pure armoede te zien, misschien ziet het er in de zon beter
uit, maar nu alleen maar verpauperde hutjes, kinderen in kapotte kleren en zonder schoeisel. Overal komen ze hun hutjes uitgerend als wij langskomen. 'Sweet sweet' roepen ze dan met hun armpjes
voor hun uitgestrekt. In no-time is onze snoepvoorraad op, lang niet genoeg om alle kinderen van een snoepje te voor zien. Dan maar koekjes uitdelen, ook deze zijn snel op, daarna de marshmellows,
maar ook deze raken op.
Verder in het dal zien we een grote groep mannen neuriend de heuvels in lopen met grote speren en schilden, precies zoals Lyor die gekocht heeft naar aanleiding van ons bezoek aan het Zulu-dorp.
Jorgen vindt het interessant en filmt het tafereel, Susan weet hetzo net nog niet, het ziet er zo dreigend uit. De mannen lopen daar niet voor de lol.
Als we een brildragende man in een wit overhemd langs de weg zien lopen, clichématig als we zijn, spreken we die aan. In het engels vertelt hij ons dat er met XMas een 'big fight' was tussen twee
stammen. 'Dead people' vraagt Jorgen. 'Yes sir' is het antwoord. De stamhoofden van beide dorpen hebben op de heuvel afgesproken om elkaar te ontmoeten om de strijd uit te praten. En daar zijn al
die mannen nu op weg heen.
Onder de indruk rijden we het dal verder in, maar het wordt er alleen maar unheimischer op. De weg wordt minder, de rotsen kaler, geen mensen en dorpjes meer en de wolken hangen nu nog lager voor
de bergen. We draaien om en rijden het dal weer terug uit en het volgende dorp in.
Wat een verschil met het vorige dal, hier is alles groen en welvarend, mooie huizen, golfbanen, maneges, holiday resorts en camping met zwembad. Hoe kan er zo'n verschil zijn, hemelsbreed maar 10
kilometer. Later blijkt dat er alleen in het welvarende dal gas, licht en water is aangelegd en niet een dal verder. En met die voorzieningen komt ook de welvaart. We genieten van de welvaart maar
vinden het verschrikkelijk dat er zo dicht bij mensen in grote armoede leven.
's Avonds vindt er in de schuur van de camping een bingo plaats. Lyor en Isabelle testen hier hun Engelse kennis van getallen. Helaas winnen we niets, maar het was wel leuk!
Op weg naar een plek om Kerst te vieren komen we langs St Lucia, een heerlijke badplaats met veel strandhuizen, boten, vakantievierders en mooie witte stranden. We vinden voor de lunch een
restaurant met een zwembad met glijbaan! Daar kunnen we niet aan voorbij rijden, zeker niet met de waterratten van ons. Terwijl Jorgen en Susan lekker lunchen roetsen Isabelle en Lyor van de
waterglijbaan af. Dat zijn nog eens leuke plekjes om te eten!
Vanochtend hebben we Dumazulu Village bezocht, een traditioneel Zulu dorp waar ze ons lieten zien hoe de Zulu's leven. Sinds een week zijn wij weer de eerste gasten. Een beetje opgelaten voelen we
ons wel als iedereen netjes opgedirkt voor zijn hutje kralen zit te rijgen voor ons. De rondleiding eindigt met een traditionele dans. Deze start met het laten drinken van miellie uit een
kokosnoot. Isabelle en Susan hebben het geprobeerd en het is hun gelukt dit met een uitgestreken gezicht te doen zonder het direct uit te spugen. Bah wat vies smaakt maismeel. Het zag er uit als
vloeibare snot aangelengd met brak water.
Het dansen daarentegen was spectaculair, heel erg lenig zijn die Zulu's, van groot tot klein. Inclusief de vrouwen die alleen bedekt met een lendedoek versierd met kralen op en neer stonden te
springen.
De dag eindigde in Zinkwazi beach, het beloofde een mooie camping voor de kerst te zijn. Helaas werkt het weer niet mee. We staan in de regen onder de bomen (als het zonnetje schijnt geven deze de
broodnodige schaduw, maar nu alleen maar donkerte) in de modder. Om toch in de kerstsfeer te komen hangen we kerstslingers op aan de bomen voor de camper terwijl de apen boven ons hoofd door de
bomen slingeren. Af en toe belandt er een op de dak van de camper. Dat is flink schrikken. Het betekent ook alle ramen en luikjes dichthouden, anders breken zij die open en komen ze zo de camper
binnen.
De dag voor Kerst is een dag in en rond de camper hangen. Het weer zit niet mee. Al dagenlang hebben we bloedhitte en rijden we rond door de parken. Nu kunnen we eens genieten van het weer en dan
is het koud (18 graden) en regent het. En dat terwijl het hier zomer hoort te zijn!
Susan heeft via via te horen gekregen dat er vanavond op de Country Club een XMas party is met diner. Telefonisch hebben we een tafel geboekt. In ons mooiste outfit rijden we er 's avonds naar toe.
Jorgen en Susan hebben er lekker gegeten, Isabelle en Lyor niet. Die weigeren krokodillen-, struisvogel of impala-vlees te eten. Dan maar alleen gebakken aardappelen eten en 2 maal een toetje
halen.
Kerstnacht, in plaats van de kerstman met zijn arreslee die door de lucht vliegt horen wij alleen maar regen op de camper vallen. Wat triest. Zomer in Zuid Afrika en het regent! Tot overmaat van
ramp wordt Isabelle ook nog eens ziek. Zo hadden wij Kerst in Durban niet voorgesteld! We zitten immers aan de meest toeristische stranden van Zuid Afrika. Het is hier hoogseizoen!
's Middags lopen we toch naar het strand, daar treffen Isabelle en Lyor al gauw twee Golden Retrievers aan. Deze lopen de hele tijd met ons mee en wachten keurig op ons totdat we klaar zijn met het
springen in de hoge golven (het zand zit overal, je wordt echt omgegooid door de kracht van de golven). Ze lopen ook met ons mee naar de camping. Daar merken we dat ze straathonden zijn en dan is
Jorgen ze zat. Samen met Lyor jagen ze de honden weg.
Vroeg in de ochtend op pad. Zo vroeg dat Isabelle en Lyor in bed blijven liggen terwijl Jorgen naar het National Park Hluhluwe rijdt. De kinderen stuiteren het bed uit door de onverharde wegen op
de camp en er buiten. Ze komen toch maar naast ons zitten.
In het park zien we als direct een hele kudde buffels staan en een neushoorn. Die waren zeldzaam in Zuid Afrika, maar dank zij de zorgen van dit park zijn er inmiddels weer een flink aantal. We
ontbijten in Hilltop Camp, een superdeluxe hotel midden in het park met een 360 graden uitzicht. Prachtig. In de ontbijtzaal staat zelfs naast iedere tafel een statief met een verrekijker. Kunnen
we ook nog tijdens onze scrambled eggs naar wild spotten!
Hellup, wat is hij groot! Op de weg komt een boze olifant naar ons toe gewandeld met enorme flapperende oren, Susan schrikt, Jorgen probeert de camper naar achter te rijden voordat de olifant ons
aanvalt maar dat lukt niet omdat er een auto achter ons staat. Jorgen is zo bezig met het redden van de camper (en ons?) dat hij helemaal de olifant vergeet te filmen. En dan draait de olifant zich
om, 2 meter voor de camper, en loopt weg. Een zucht van opluchting gaat door de camper heen.
In dit mooie park, waar de natuur alleen al mooi is, laat staan dat je nog wilde beesten ziet ook, begint Susan toch wel erg veel last te krijgen van haar voet. Deze is heel pijnlijk, dik en
gezwollen, bijna een klompvoet. Ze kan er nauwelijks op staan en lopen. We vragen het aan een ranger in het park en die zegt dat we direct door moeten naar de kliniek in Mtubatuba. Het lijkt op een
reactie van de bijensteek. Dus we verlaten het park en gaan op zoek naar de bewuste kliniek.
Stop! Stop! Stooooooooooop! horen we achter uit de camper. Isabelle gilt haar longen uit haar lijf voordat Jorgen reageert. En als ie reageert duurt het nog meters eer we stil staan, we reden
immers erg hard. Isabelle is verontwaardigd, zij zag plots de kastjes van de camper waar alle glazen in staan openvliegen doordat de schroefjes losgetrild waren. Ze zag voor haar ogen alles kapot
gaan (zoals vorige keer en toen was Jorgen op iedereen boos geworden, als hij rijdt moeten wij opletten dat er niets in de camper gebeurt). Dat deed Isabelle dus, maar dan luistert hij niet.
Dankzij Isabelle hadden we dit keer geen andere schade dan losse schroeven die Jorgen vakkundig door lucifers heeft vervangen.
In Mtubatuba aangekomen vragen we bij het politiebureau waar de kliniek is. Uiteindelijk vinden we die in een buurt waar we eigenlijk niet zouden willen zijn. Jorgen besluit met de kinderen in de
camper te blijven terwijl ik alleen naar binnen hink. Daar word ik direct geholpen, ik moet een heleboel formulieren invullen, me laten wegen, lengte meten, bloeddruk meten en dan pas kom ik bij
een dokter terecht. Deze neemt geen risico en geeft me alle middelen die hij kan verzinnen: antibiotica, prednison, cortisone injectie en anti-isthamine zalf. Er zal toch wel iets bij zitten dat de
ontsteking in mijn voet doet stoppen? En als het niet helpt, moet ik terugkomen. Mooi niet. De rekening moet ik bij de uitgang betalen. Nog minder dan 10€ kost dit geintje mij. De kosten proberen
te verhalen bij de ziektekostenverzekering kost mij al meer geld en moeite.
Terug in de camper treft Susan 3 gesmolten mensen aan. Het is bloedheet in de camper, ze stonden namelijk geparkeerd in de bloedhete zon van 38 graden! Snel rijden, airco aan en op de camping in
het zwembad springen. Dat helpt altijd!
